Zakład Opiekuńczo-Leczniczy dla dorosłych wentylowanych mechanicznie (stacjonarnie)

Od dnia 01.08.2011 r. posiadamy umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia na świadczenia w zakładzie opieki stacjonarnej dla dorosłych wentylowanych mechanicznie.

 1. Czym jest wentylacja mechaniczna?

Jest to metoda leczenia w której respirator zastępuje czynność oddechową pacjenta. Zadaniem urządzenia i celem wentylacji mechanicznej jest wymuszanie oddechu i utrzymywanie wymiany gazowej w płucach chorego w sposób najbardziej dla niego optymalny i podobny do naturalnego. Metoda ta jest niezbędna w wielu schorzeniach i urazach, w których pacjent nie jest w stanie oddychać samodzielnie (uszkodzenia mózgu, urazy i choroby neurologiczne, stan śpiączki farmakologicznej itp.)

2. Metody wentylacji mechanicznej 

W zależności od stanu zdrowia pacjenta respirator może :

 a) całkowicie zastępować oddech pacjenta – jest to tryb pełnej kontroli i ma on miejsce w przypadku chorych nieprzytomnych u których mięśnie oddechowe nie pracują w wyniku uszkodzenia bądź są zwiotczone farmakologicznie (np. podczas zabiegów operacyjnych). Respirator podaje do dróg oddechowych pacjenta określoną przez lekarza ilość oddechów o konkretnej, dostosowanej do chorego objętości powietrza. W trybie tym na ekranie respiratora będzie wyświetlony skrót CMV (od ang. Controlled Mechanical Ventilation – czyli kontrolowana mechaniczna wentylacja).

b) kontrolować ilość i jakość własnych oddechów pacjenta i w razie potrzeby wspomagać go. Działa to na takiej zasadzie, że na respiratorze lekarz ustawia ilość oddechów jaką chory musi wykonać w ciągu minuty i objętość powietrza jaką powinien wdychać do płuc. Urządzenie „czuwa” nad oddechem pacjenta, kontroluje go na bieżąco i w sytuacji gdy pacjent przestaje samodzielnie prawidłowo oddychać, podaje mu do dróg oddechowych nastawioną wcześniej ilość powietrza. SiMV (Synchronized intermittent Mandatory Ventilation – czyli synchronizowana spontaniczna wentylacja obowiązkowa) jest najczęściej stosowanym trybem wentylacji u pacjentów którzy mają własny napęd oddechowy.

c) utrzymywać w płucach pacjenta dodatnie ciśnienie końcowo-wydechowe (tzw. PEEP), które zapobiega powstawaniu ognisk niedodmy. Powoduje ono, że płuca pacjenta po wykonaniu wydechu pozostają lekko rozprężone dzięki czemu zmniejsza się ryzyko wystąpienia zapalenia płuc i poprawia ogólne natlenienie chorego. Nie jest to w zasadzie metoda wentylacji a jedynie technika wspomagania własnego oddechu pacjenta.

Wszystkie opisane powyżej tryby wentylacji należą do grupy objętościowo zmiennych. 

Istnieje jeszcze jeden tryb stosowany w wentylacji – tryb ciśnieniowo zmienny: 

PCV (ang. pressure controlled ventilation) jest trybem podobnym do opisanego na początku CMV z tym, że lekarz zamiast ustawiać na respiratorze objętość wtłaczanego powietrza, określa ciśnienie jakie ma zostać osiągnięte w płucach chorego. Respirator będzie dotąd podawał powietrze aż osiągnie określone ciśnienie i dopiero wówczas zakończy „wdech”. Jest to tryb oszczędzający płuca pacjenta co z punktu widzenia nowoczesnej respiratoroterapii wydaje się być bardzo pożądane. Nie nadaje się jednak do zastosowania u wszystkich chorych.

3. Przewlekła wentylacja mechaniczna : 

W zależności od stanu zdrowia pacjenta i wskazań medycznych, można ją prowadzić dwiema metodami :

- metodą nieinwazyjną

- metodą inwazyjną

Nieinwazyjna wentylacja mechaniczna

Zadaniem tego typu wentylacji jest wspomaganie oddechu pacjenta bez użycia rurki intubacyjnej czy rurki tracheostomijnej. Powietrze podawane jest do dróg oddechowych pacjenta poprzez szczelnie przylegające do twarzy maski różnego rodzaju (w zależności od potrzeb). Taki rodzaj wentylacji stosuje się często w warunkach domowych u chorych z przewlekłą niewydolnością oddechową jako wczesną fazę postępowania leczniczego.

Jakie są przeciwwskazania do wentylacji nieinwazyjnej ?

- niezdolność do podtrzymania życia w przypadku krótkiego odłączenia od aparatu

- niedrożność dróg oddechowych

- zapalenie zatok

- krwawienia z nosa

- brak współpracy ze strony chorego

- konieczność wentylacji 24h/dobę

- zaburzenia połykania

Dobre i złe strony wentylacji nieinwazyjnej :

Zdecydowaną zaletą jest fakt, że pacjent w masce może swobodnie mówić i przełykać. Brak rurki tracheostomijnej zmniejsza ryzyko wprowadzenia infekcji do dróg oddechowych czy wystąpienia zakażeń w miejscu założenia rurki. Nie ma także potrzeby wykonywania szeregu działań pielęgnacyjnych, które w przypadku wentylacji inwazyjnej stają się koniecznością.

Do wad należy ból w miejscach ciągłego ucisku maski i ryzyko wystąpienia zmian (odleżyn) na twarzy pacjenta. Poza tym może dochodzić do wysuszenia śluzówki nosa i podrażnienia oczu. Część tłoczonego przez maskę powietrza może przedostawać się do żołądka powodując jego rozdęcie a co za tym idzie ból i dyskomfort chorego.

Inwazyjna metoda wentylacji

Stosuje się ją w zaawansowanej niewydolności oddechowej u chorych, u których istnieje konieczność wentylacji mechanicznej całą dobę przy dodatkowo występujących zaburzeniach połykania i upośledzeniu odruchu kaszlowego. Pacjenta wentyluje się poprzez wcześniej założoną rurkę tracheostomijną. Wiąże się to z koniecznością wykonywania dodatkowych czynności pielęgnacyjnych, których nie ma w przypadku wentylacji nieinwazyjnej oraz stosowania ściśle określonych zasad, które jej dotyczą aby uniknąć powikłań.

Karta kwalifikacji pacjenta do wentylacji mechanicznej <- Kliknij aby pobrać